THE X - Unit 38
บางทีอาจสงสัยว่ากอหญ้าอยู่ในบ้านหลังนั้นโดยที่ไม่มีเสาหลักมากว่าครึ่งปีได้อย่างไรในเมื่อใครบางคนกลายร่างเป็นเสือสิงห์คอยเฝ้าขย้ำเหยื่ออยู่ทุกวัน
คำตอบคือ... อยู่อย่างที่เคยอยู่ เป็นอย่างที่เคยเป็น แม้มันจะไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้จริงก็ตาม
แต่เมื่อถึงคราวที่เกินกว่าจะทนไหวก็จำต้องถอยห่าง ทว่าวันนี้เธอต้องกลับไปเผชิญหน้าเพียงลำพัง... บอกตามตรงเลยว่าประหม่าไม่น้อย
"อย่าแสดงออกนะครับ ทำตามที่คุยกันไว้ก็พอ"
เสียงของทนายความหนุ่มดังผ่านมาให้ได้ยิน หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปมองคนที่อยู่ด้านข้าง
"พูดจบแล้วเราจะกลับกันเลย ไม่มีการเจรจาใดๆ"
ประโยคที่เพิ่งพูดไปคือสิ่งที่ถูกย้ำเตือนมาแล้วมากกว่าห้ารอบจนจำได้ขึ้นใจ... แต่คนที่กังวลมันก็ยังกังวลอยู่วันยังค่ำ
"ให้ผมโทรตามคุณแจ็คสันมาที่นี่ไหมครับ?"
คำถามนี้ทำเอาหญิงสาวหันไปค้อนขวับ หากทนายความจำต้องมีความสามารถเฉพาะตัวด้วยการเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมเป็นสิ่งสำคัญละก็... ไม่ต้องรวมเรื่องการกวนประสาทก็ได้นะ
"คุณเป็นทนายที่น่ากลัวมากรู้ตัวไว้เลย" อดไม่ได้ที่จะค่อนขอด
"ขอบคุณที่ชมนะครับ.."
ทนายหนุ่มหัวเราะเบา ถึงกระนั้นเมื่อหน้าที่อย่างเป็นทางการมาถึงเขาก็ทำได้อย่างดีไม่มีขาดตกบกพร่อง
... คนของ W Group นี่เป็นแบบนี้กันหมดรึไงนะ!?
----
ร่างบางกลับมาถึงคอนโดในช่วงบ่ายหลังจากทำการประชุมและจัดการลดบทบาทหน้าที่ในบริษัทของลุงและป้าผู้เป็นผู้ใหญ่ทั้งสองของบ้านลง หากจะว่าหักหน้าก็คงได้ แต่เพราะอำนาจในมือทั้งคู่มีมากเกินไปจนอาจสร้างความลำบากแก่เธอในอนาคตจึงต้องชิงเดินเกมรุกเสียก่อนและเช่นเดิม...มันคือการเดินหมากของสองประธานใหญ่
ทว่าสิ่งที่น่าหนักใจตอนนี้ไม่ใช่เรื่องของบริษัทแต่เป็นคนที่เดินร่อนไปร่อนมาอยู่ในห้องของเธอมากกว่า
"ไปไหนมาเหรอ?"
แจ็คสันในชุดลำลองสีขาวทั้งชุดไม่ว่าจะเป็นกางเกงขาสั้นยาวประมาณเข่า เสื้อกล้าม และเสื้อเชิ้ตแขนสั้นเอ่ยถาม
"นี่คุณแจ็คสัน... ถึงนี่จะเป็นห้องคุณแต่ตอนนี้มันเป็นของฉันนะคะ" กอหญ้ากอดอกมองอย่างเอาเรื่อง บางทีก็เหนื่อยหน่ายใจที่บอกจนปากจะฉีกถึงรูหูแล้วเขาก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะเชื่อ
"ก็ผมเป็นห่วงคุณนี่ครับ... โทรไปก็ไม่รับ มาหาก็ไม่อยู่ ผมเป็นห่วงขนาดนี้ ทำไมต้องโกรธกันด้วยล่ะ?" คำอธิบายที่ควบรวมกับข้อแก้ตัวเล่นเอาคนฟังส่ายหน้า ...
ร่างหนาเดินยิ้มเข้ามาหาอย่างไม่สะทกสะท้านต่อสายตาขุ่นๆ ที่ได้รับ แขนแกร่งรวบร่างบางกว่าเข้ามากอดพลางกดศีรษะมนลงกับบ่า
"ถ้าเหนื่อยนัก...ก็พักก่อนนะครับคุณหนู"
เสียงแหบต่ำเอ่ยแผ่วทว่าเต็มไปด้วยความอบอุ่น วงแขนเล็กยกขึ้นโอบแผ่นหลังหนาโดยไม่ตอบอะไร เพียงเท่านั้นเขากระชับร่างบางแน่นขึ้น
"คนขี้เหวี่ยงงอแงอีกแล้ว" แจ็คสันก้มมองคนในอ้อมแขนแล้วยิ้ม ปลายนิ้วยกขึ้นบีบจมูกได้รูปของกอหญ้าเบาๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว
"...." ไร้คำตอบโต้แต่กลับถูกจิกตาใส่
"นี่เราไม่ไปเรียนกี่วันแล้ว หืม..." แจ็คสันเปลี่ยนเรื่องแต่นั่นก็ถึงกับทำให้ร่างบางถอนหายใจ
"ช่างมันเถอะ"
"เอางี้... วันจันทร์พี่จะมารับ ห้ามเบี้ยว ห้ามหนี ห้ามปฏิเสธ เข้าใจไหมครับ?"
"รับทราบค่ะ มีอะไรอีกไหมคะคุณแจ็คสัน?" หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงแดกดัน
เจ้าของชื่อส่ายหน้าก่อนจะพลิกร่างบางให้เดินไปทางห้องนอนแล้วเปิดประตูให้
"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า...แล้วเดี๋ยวออกไปทานข้าวกัน รับรองจะต้องถูกใจ"
"แต่คืนนี้มีงานนะ" เธอขืนตัวไว้แล้วหันมาบอก
"รู้แล้ว"
แจ็คสันตอบสั้นๆ ก่อนจะเอื้อมไปหยิบอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ด้านหลังออกมาโชว์ให้ดูพร้อมรอยยิ้มทะเล้น
สมุดบันทึกปกหนังสีดำขนาดเหมาะมือปรากฏอยู่เบื้องหน้า มันคือสมุดบันทึกคิวงานของเธอที่ถูกวางทิ้งไว้บนโซฟาตัวหนาในห้องรับแขก
"เฮอะ!"
หญิงสาวร้องออกมาอย่างหมดคำพูด มือบางคว้าของคืนจากมือทันทีตามด้วยการปิดประตูใส่แต่คนถูกเหวี่ยงกลับหัวเราะชอบใจอยู่ตรงประตูเสียอย่างนั้น
-----
กอหญ้าเดินโชว์ชุดท็อปบิกินี่บนเวทีสูงโดยมีสายตาเข้มของแจ็คสันมองตาแทบไม่กระพริบอย่างไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าหวงแค่ไหนเมื่อได้ยินเสียงจากหนุ่มๆ รอบข้างจนจูเนียร์ต้องแตะไหล่ให้ใจเย็นเพราะเจ้าตัวชักจะหงุดหงิดขึ้นทุกที
"ริจะมีแฟนสวยต้องอดทนนะ" จูเนียร์เตือนแกมเหน็บ
"เก็บปากไว้แตกหน้าหนาวไหมมึง?" แจ็คสันรู้ทัน
"งั้นคงไม่ได้แตกหรอก เพราะเมืองไทยไม่มีหน้าหนาว มีแต่หน้าเย็นๆ" จูเนียร์ลอยหน้าตอบ
"อย่าไปเล่นมุกนี้กับใครอีกนะมึง แป้กมาก"
"กูมีคนให้เล่นมุกนี้ด้วยก็แล้วกัน"
"คนนั้นต้องหลงผิดมากที่รู้ไม่ทันตัวอันตรายอย่างมึง!"
"ปากดี! เคลียร์โจทก์มึงเลย เดินตรงมาโน่นแล้ว"
แจ็คสันหันตามไปก็แทบทรุดเมื่อคนที่เดินมาหาเป็นลีน่า...หญิงสาวที่แจ็คสันเคยควงด้วยอันดับต้นๆ แถมยังเป็นคนที่เขาร่วมสร้างวีรกรรมเอาไว้จนถึงกับทำให้กอหญ้าฟิวส์ขาดขนาดปาแก้วทิ้งตรงหน้าไปเมื่อไม่กี่เดือนก่อน
"ให้ไวเลยมึง กูยืนบังให้" จูเนียร์กระซิบ
ร่างระหงเบียดเข้าชิดอย่างคุ้นเคยจนแจ็คสันขยับถอยแทบไม่ทัน จูเนียร์แอบขำกับท่าทางเก้กังของเจ้าพ่อการทางรถไฟจอมสับราง
ร่างหนาก้มกระซิบบางอย่างที่ข้างหูของหญิงสาวผู้มาใหม่ก่อนจะพาเธอออกไปจากบริเวณโต๊ะก่อนที่คนบนเวทีจะหันมาเห็น
อันที่จริง...แจ็คสันยังไม่ได้บอกยุติความสัมพันธ์กับลีน่าอย่างจริงจังแม้เขาจะหยุดการติดต่อกันไประยะหนึ่งแล้ว แต่วันนี้กลับเป็นความบังเอิญที่ทำให้ได้เจอทั้งที่พยายามเลี่ยงมาตลอด
"ลีน่าโทรไปคุณก็ไม่เคยว่าง แต่ทำไมวันนี้ถึงมาเที่ยวได้คะ?" หญิงสาวในชุดแซกกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มโชว์เนินอกเอ่ยขึ้นพลางไล้นิ้วเรียวตามแนวปกเสื้อของแจ็คสันเล่นขณะที่ขยับกายเข้าหา
"เราเลิกความสัมพันธ์แบบนี้กันเถอะ" เขาจับมือที่เริ่มซนของเธอให้อยู่นิ่ง
"เลิก? ก็เราไม่ได้คบกันนี่คะ จะเลิกได้ยังไง?" ลีน่าตอบอย่างไม่ยี่หระ แต่นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกยุ่งยากใจ
"งั้นก็...คิดซะว่าไม่เคยรู้จักกันก็ได้"
"ง่ายไปหรือเปล่าคะ? ลีน่าน่ะ ยิ่งกว่ารู้จักคุณอีกนะ 'คุ้นเคย' เป็นอย่างดีด้วยซ้ำ..."
คำพูดของหญิงสาวบ่งบอกถึงความสัมพันธ์ได้โจ่งแจ้งนัก
"จะว่าง่ายก็คงต้องง่ายนะลีน่า ผม...ไม่อยากยุ่งกับคุณอีก เพราะผมไม่อยากทำให้คนที่ผมรักเสียใจ เราจบมันเถอะ" เขาตัดสินใจบอกเหตุผลด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"นางแบบคนนั้นน่ะเหรอคะ?" แขนเรียวถูกดึงกลับมากอดอกพลางจ้องหน้าคู่สนทนาเขม็ง... ดูเหมือนเธอจะรู้อยู่แล้ว
"......"
"ลีน่าเสียใจนะที่คนที่คุณเลือก..ไม่ใช่ลีน่า แต่ในฐานะที่คุณดีกับลีน่ามาตลอด...อยากเตือนไว้อย่างนะคะ ผู้ชายของคนรักคุณน่ะร้ายไม่เบา..."
หญิงสาวปล่อยมือออกจากท่ากอดอกแล้วเอื้อมมากระชากปกเสื้อของแจ็คสันจนใบหน้าแทบชนกัน ริมฝีปากสีเปลือกมังคุดจู่โจมจูบอย่างเร่าร้อนรวมถึงร่างกายที่แนบชิดโดยที่ชายหนุ่มได้แต่นิ่งไม่ตอบสนองใดๆ ส่วนหนึ่งเพราะตกใจที่ถูกรุกเร้าอย่างไม่ทันตั้งตัว
"กู๊ดบายคิสค่ะ... ถึงจะแสนเสียดายอะไรๆ ของคุณก็เถอะ" หญิงสาวยิ้มยั่วทิ้งท้ายแล้วเดินนวยนาดจากไป
... แจ็คสันไม่มั่นใจนักว่าเรื่องราวมันจะเรียบร้อย แต่อย่างน้อยเขาก็ได้เริ่มทำให้มันถูกต้องเสียที
30%
-----
จูเนียร์เพียรพยายามส่งข้อความหาแจ็คสันที่หายไปนานพอสมควรอย่างกังวลใจ เมื่อภาพที่เห็นตรงหน้าคือศึกน้ำเมาคู่เอกท่ามกลางโต๊ะใหญ่ที่กำลังเฮกันลั่นอย่างสนุกสนานเมื่อทุ่มทุนด้วยจำนวนเงินไม่น้อยเหมาซื้อเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ดีกรีแรงสีใสบรรจุในแก้วลิเคียวร์ที่จัดเรียงไว้เต็มถาดหลายถาด จนต้องยอมเรียกทั้งคู่ออกมาตามที่ลูกค้าร้องขอ ซึ่งฝ่ายหนึ่งคือนางแบบสาวแสนเซ็กซี่และอีกฝ่ายเป็นนายแบบสุดฮอต
โดยสายตาที่ส่งให้กันนั้น... หากจูเนียร์ไม่ได้คิดไปเอง สาบานว่าเห็นแววตาของทั้งคู่สื่อถึงการจ้องเอาชนะอย่างเต็มเปี่ยม
"หายไปของมันไหนวะเนี่ย!?"
จูเนียร์ตัดสินใจออกไปตามหาแทนที่จะมัวแต่รอการตอบกลับที่ชักช้าไม่ทันใจ
'ถ้าเธอชนะ... เราจะยอมรามือ แต่หากแพ้... ถึงเวลาที่เธอต้องเลือกแล้ว'
กอหญ้านึกถึงข้อต่อรองของโรมตอนก่อนหน้านี้แล้วรู้สึกเครียดขึ้นมา
แก้วใบแรกถูกทั้งคู่ยกขึ้นเทเข้าปากพร้อมกันด้วยท่าทีแสดงออกถึงความสนุกสนานที่ซ่อนอยู่ภายใต้บรรยากาศมาคุของทั้งคู่แต่ท่ามกลางความครื้นเครงที่เริ่มขึ้นของบรรดาต้นคิด
สิบนาทีผ่านไป... แก้วแล้วแก้วเล่าถูกดื่มอย่างต่อเนื่องจนชักทำให้คู่ต่อสู้ทั้งสองเริ่มแสดงอาการจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ สุดท้ายก็กลายเป็นกอหญ้าที่ยกมือขอเวลานอกหลังจากผ่านไปครบโหล
ร่างบางพาตัวเองที่เริ่มมึนเล็กน้อยออกมาสูดอากาศแต่ระหว่างนั้นกลับพบแจ็คสันกำลังคุยกับจูเนียร์ด้วยสีหน้าจริงจัง
น้ำหนักมือที่แทบไม่ยั้งแรงฟาดลงบนไหล่หนาจนเจ้าตัวสะดุ้งเฮือกขนาดคนที่ยืนอยู่ด้านข้างยังตกใจ
"พากลับบ้านด้วย! เมาแน่... รับรอง!"
เอ่ยเพียงเท่านั้นหญิงสาวก็เดินผ่านไปเพื่อเข้าห้องน้ำทำเอาแจ็คสันจำต้องหันมาคาดคั้นเรื่องราวเอาจากจูเนียร์
จากอารมณ์ดีเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นขุ่นลงเมื่อเห็นจำนวนแก้วเครื่องดื่มที่กอหญ้ากรอกลงคอไปมีจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ จนต้องคอยส่งข้อความเบรกไว้เป็นระยะแต่เธอกลับส่งสัญญาณบอกว่ายังไหวทุกทีไป
.
.
.
- พอได้แล้ว : From Js
ข้อความล่าสุดจากโต๊ะที่อยู่ไม่ไกลถูกส่งมาอีกครั้งด้วยความเป็นห่วงและดูเหมือนจะเห็นสายตาที่บ่งบอกความไม่พอใจเมื่อหันไปมอง
- อีกนิดเดียว สัญญา : From Baby
แจ็คสันอ่านประโยคตอบกลับอย่างหัวเสียจนจูเนียร์ที่ก้มหน้าก้มตาแชทอยู่ถึงกับเงยหน้าขึ้นมอง
"อย่าหงุดหงิดนักเลย เดี๋ยวก็ได้พากลับแล้ว มึงดูนั่นสิ... เกมมันกำลังจะจบ"
เมื่อแจ็คสันหันไปอีกครั้งก็พบกับผู้บริหารของคลับในโต๊ะนั้นที่มาดึงตัวทั้งคู่กลับเข้าไปจึงเริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง
"เธอแพ้นะกอหญ้า" เสียงจากโรมทำเอาหญิงสาวชะงัก
"..."
"เราขอทวงข้อตกลงในการเดิมพัน"
ใช่... กอหญ้าแพ้เพราะขณะที่ผู้บริหารของคลับไปที่โต๊ะนั้น จำนวนยอดที่ดื่มเข้าไปของเธอยังตามโรมอยู่ถึงสองแก้วเลยทีเดียวและเมื่อเกมยุติก็เท่ากับว่าเธอแพ้ไปโดยปริยาย
"จะให้ทำยังไง?" กอหญ้าทิ้งตัวลงที่ม้านั่งยาวเพราะรู้สึกพะอืดพะอมเต็มที่
"เธอ~ต้องเลือก..."
"ฉัน..."
"ไฮ~ บาร์บี้เกิร์ล วันนี้สนุกไหม?"
เสียงร่าเริงที่แทรกความไม่น่าไว้ใจทำเอาทั้งคู่ชะงัก โรมออกแรงดึงร่างบางที่นั่งอยู่ให้มายืนข้างตัวเพราะด้วยสภาพของพวกเขาตอนนี้คงสู้ไม่ไหวหากทีเคทำอะไรบ้าๆ ขึ้นมา
"ไง... มาเป็นอัศวินให้บาร์บี้เกิร์ลเหรอไอ้โรม?"
"เออ... กลัวพ่อมดชั่วมันสาป!" โรมโต้กลับ
"หึ พูดได้ดี แต่อย่าลืมว่าคำสาปของพ่อมดมันติดตรึง" ทีเคปรายตาไปทางกอหญ้าจนนายแบบหนุ่มเริ่มหมดความอดทนเตรียมจะพุ่งเข้าใส่
"อย่าโรม!" หญิงสาวร้องห้าม
"ทำไม..? จะยอมถูกคุกคามไปอีกนานแค่ไหน!?" โรมถามด้วยความโมโห
"...." เป็นสิ่งที่เธอเองก็หาคำตอบไม่ได้
คนถามถึงกับกุมขมับเมื่อต้องมาตั้งต้นโต้เถียงกับกอหญ้าเรื่องทีเคเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็นับไม่ถ้วน
...ในตอนนั้นไม่ใช่เพียงเพราะความเจ้าชู้ และความผิดพลาดของแจ็คสันที่ทำให้กอหญ้าเลือกถอยห่างออกมา ส่วนสำคัญอีกหนึ่งเหตุผลนั้นก็มาจากนายทีเคคนนี้
"ฉันจะพาบาร์บี้เกิร์ลของฉันกลับ!"
ร่างสูงของทีเคผลักอกโรมเต็มแรงจนคนเมาเซถลาไปอีกด้านก่อนจะกระชากข้อมือบางให้เดินตามมาแต่ด้วยความเร็วของจังหวะก้าวทำเอากอหญ้าแทบล้มยังดีที่เขาคว้าไว้ทันและช้อนร่างเธอขึ้นอุ้มแทน ส่วนคนที่ดื่มไปหนักเมื่อเจอแรงเหวี่ยงโครงเครงไปมาก็ถึงกับมึนจัด แม้จะขยับตัวดิ้นขัดขืนก็ใช่ว่าจะมีแรงมากนักเพราะเริ่มปวดหัวตุบมากขึ้นทุกที
ร่างบางถูกจับโยนใส่รถบีเอ็มสีดำสนิทคันเก่งของทีเคพร้อมกดเบาะเอนลงและคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยก่อนะวิ่งไปประจำที่คนขับและเคลื่อนตัวรถออกอย่างรวดเร็ว แม้กอหญ้าจะตั้งสติกลั้นใจเพื่อหนีออกจากตัวรถแต่ด้วยความเมาทำให้เร็วไม่พอที่จะหนีพ้น
... นี่มันถึงขั้นลักพาตัวกันแล้ว
ใช่ว่าเธอจะลดละ ทันทีรถหรูจอดติดไฟแดงมือบางก็กระชากสิ่งกีดขวางออกจนได้ ทว่าทีเครู้ทัน... เพราะเขาเป็นคนสอนวิธีพวกนี้ให้เธอเองกับมือ!
สายเคเบิ้ลไทด์เส้นยาวถูกดึงออกมาใช้รัดข้อมือบางไว้กับที่จับข้างกรอบประตู หญิงสาวดิ้นขัดขืนจนเกิดรอยแดงไปหมด
"ยิ่งดิ้นยิ่งเจ็บนะที่รัก" ทีเคบอกเสียงนุ่มราวกำลังปะเหลาะเด็กเล็กๆ
"หญ้าเจ็บอ่ะ... ปล่อยหญ้าเถอะนะ" เธอร้องขอทั้งที่ยังหลับตาแน่นข่มความปวดหัวด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลล์
"หลับซะนะปวดหัวไม่ใช่เหรอ? พี่แค่พากลับบ้านเท่านั้นเอง" เขาปลอบ
"ไม่เอา! หญ้าไม่กลับบ้าน... ไม่ไป!" เธอยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง
ความพยศและแสนเอาแต่ใจไม่ได้ทำให้ทีเคหงุดหงิดเท่ากับที่เธอหนีห่างไปจากเขา มือหนาเกลี่ยปอยนุ่มผมทัดหูด้วยรอยยิ้มละมุน
"งั้นพี่จะพาหญ้าไปส่งถ้าเราเป็นเด็กดี"
ร่างบางข้างๆ ดูจะนิ่งลงแต่เขารู้ดีว่าที่นิ่งไม่ได้เชื่อฟังแต่ทรมานจากฤทธิ์แอลกอฮอลล์ต่างหาก
ที่ลีน่าเคยบอกแจ็คสันว่าผู้ชายของกอหญ้าน่ะร้ายก็ไม่ได้พูดผิดไปสักนิด... เขาสั่งผสมวอดก้าลงไปหนึ่งส่วนสามในแต่ละแก้วของทุกถาดที่วางฝั่งกอหญ้าเพราะรู้ว่าเธอแพ้แบบที่ถ้าได้ดื่มจะต้องมีอาการปวดหัว แถมดื่มไปเยอะขนาดนั้นยิ่งไม่ต้องเดาว่าถ้าถึงกับเมาจะยิ่งแสดงอาการมากแค่ไหน
เหงื่อเม็ดเล็กที่ผุดพราวสวนทางก็ความเย็นของเครื่องปรับอากาศในรถจนทีเคต้องจอดข้างทาง มือหนาเอื้อมหยิบผ้าเย็นที่เตรียมไว้มาซับหน้าให้ก่อนจะวางทาบไว้ที่หน้าผากดูเหมือนเธอจะเผลอหลับไปแล้ว แม้จะรู้สึกผิดไปบ้างแต่ก็คุ้มที่พาเธอมาได้
ทีเคเลี้ยวรถเข้าหน้ารีสอร์ทหลังกะทัดรัดแล้วหันไปตัดสายเคเบิ้ลไทด์ออกก่อนจะช้อนตัวกอหญ้าในท่าเจ้าสาวอย่างเบามือเพราะเกรงว่าเธอจะตื่นขึ้นมาแล้วปวดหัวอีก
"เธอเป็นบาร์บี้เกิร์ลของฉันคนเดียว ต่อให้พ่อไม่สั่ง... ฉันก็จะทำแบบนี้" ผ้านวมสีขาวถูกดึงขึ้นห่มให้เรียบร้อยจากนั้นเขาก็นั่งลงที่เตียงอีกด้านและบรรจงทายาบนรถช้ำถลอกบนข้อมือบางให้
.
.
.
.
.
ตึง! ตึง! ตึง!
เสียงทุบประตูทำให้ทีเคที่กำลังอาบน้ำอยู่ชะงัก จังหวะเดียวกับที่เขาเปิดประตูห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวพันกายผืนเดียว ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออกด้วยเช่นกัน
"ไอ้ทีเค! มึง!"
"ไอ้แจ็คสัน!"
จบคำ... ก็ถูกเจ้าของชื่อพุ่งตัวเข้ามาก็กระแทกหมัดลุ่นๆ เข้าเต็มใบหน้าจนเซจากนั้นก็ตามมากระชากขึ้นรับหมัดซ้ำอีกจนเลือดไหลออกมาทั้งจมูกและปาก
"พอแล้วไอ้แจ็ค! พากอหญ้าไป... เดี๋ยวไอ้ห่านี่กูกระทืบแทนเอง!" จูเนียร์ร้องบอกโดยที่ห่างออกไปไม่มากมีโรมยืนถือโทรศัพท์รอท่าอยู่
"ถนัดเรื่องชั่วๆ นักใช่ไหมมึง!? กูนี่ชอบนักหละ!"
จูเนียร์จ่อมีดคัตเตอร์สีเงินเงาวาววับลงที่ปลายกระเดือกของคู่กรณีเพื่อข่มขู่ก่อนจะยกยิ้มเหี้ยมและเปลี่ยนมาคว้ากระบองที่เหน็บไว้หวดเต็มแรงเข้าที่หลังตามด้วยเท้าและหมัดไม่ยั้งจนทีเคไร้ช่องทางที่ตอบโต้
------
โชคดีที่แจ็คสันสามารถค้นหากอหญ้าเจอจากสัญญาณจีพีเอสโทรศัพท์ที่เธอพกไว้ด้วยไม่เช่นนั้นเขาเองก็ไม่รู้จะตามเธอได้ที่ไหน ยิ่งตอนที่โรมมาบอกเขายิ่งเจ็บใจตัวเองที่เฝ้าอยู่แท้ๆ ยังพลาดท่าได้
ระหว่างทางที่ขับรถอยู่นั้นก็เอะใจกับคำพูดทิ้งท้ายของลีน่าเขาจึงรีบติดต่อหาเธอทันทีและได้รู้ว่าผู้ชายของกอหญ้าที่เธอเอ่ยถึงคือ..ทีเค
มือบางที่ยกขึ้นกุมขมับแน่นพลางพลิกตัวไปมาอย่างกระสับกระส่ายเรียกสายตาของแจ็คสันในทันที ชายหนุ่มรีบจอดรถเข้าข้างทางอย่างเป็นห่วง
"กอหญ้าคะ... กอหญ้า ไหวไหม?"
มือหนาสัมผัสข้างแก้มนุ่มแผ่วเบาเพื่อเรียกสติ แต่เธอกลับคว้ามือของแจ็คสันมาบีบแน่น เปลือกตาบางค่อยๆ ปรือขึ้นเมื่อจะพอตั้งสติได้บ้างภาพที่เห็นเป็นใบหน้าของแจ็คสันทำให้หญิงสาวโผตัวเข้ากอดเขาทันทีด้วยความขวัญเสีย
"พี่แจ็คสัน! ฮะ... ฮืออออออ..~~"
"โอ๋... ไม่ร้องนะคะ เราปลอดภัยแล้ว พี่อยู่ตรงนี้นะคะ"
แจ็คสันเอ่ยปลอบให้เธอสงบลงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทำนบน้ำตาที่หลั่งไหลจากร่างบางซึมผ่านปกเสื้อจนความชื้นแตะผิวหนังยิ่งทำให้แจ็คสันกระชับอ้อมแขนแน่นเข้ากับตัวพลางลูบศีรษะมนเบาๆ เพื่อให้เธอวางใจว่าตนเองปลอดภัยแล้ว
เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าหากตามหาไม่เจอจะเกิดอะไรขึ้น... ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น!
"ฮึก! อุ้บ!"
เสียงจากร่างบางดังขึ้นพร้อมกับการถูกเธอผลักออกอย่างแรงทำให้นึกรู้ทันที
ชายหนุ่มรีบตามไปเมื่อหญิงสาวพุ่งตัวลงจากรถไปอาเจียนอย่างหนักอยู่ข้างทาง กว่าจะมั่นใจว่าเธอเริ่มรู้สึกดีก็ปาไปหลายนาทีแต่ผลที่ได้ไม่ใช่สร่างเมาแต่กลับเมาจนยืนไม่อยู่หนักกว่าเดิมเสียนี่
.
.
.
แจ็คสันเลือกที่จะพากอหญ้ามาบ้านเล็กในบริเวณพื้นที่เดียวกันกับบ้านเขาเองเพราะต้องการเลี่ยงการตอบคำถามหากผู้เป็นพ่อบังเอิญตื่นมาเห็น
ชายหนุ่มยกชามอ่างพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดตามแขนและลำคอเพื่อให้เธอสบายขึ้นแต่ก็สะดุดเข้ากับรอยช้ำถลอกที่ข้อมือบางทำให้ถึงกับกัดฟันแน่นอย่างแค้นเคือง
ข้อความแชทจากจูเนียร์ส่งมาถามอาการพร้อมกับส่งข่าวบอกว่าเหล้าที่กอหญ้าดื่มคือเตกีล่าที่ผสมวอดก้า
แจ็คสันมองคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างเข้าใจแจ่มแจ้ง เขารู้ดีว่าเธอดื่มวอดก้าไม่ได้เพราะจะเมาเร็วและปวดหัว
อยู่ดีๆ ร่างบางก็สะดุ้งขึ้นและก้าวลงจากเตียงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยพลางควานหาห้องน้ำด้วยความทุลักทุเลซึ่งเขาก็รีบวางโทรศัพท์และจัดการพาเธอไปเอง
สภาพทั้งแจ็คสันและกอหญ้าตอนนี้เปียกปอนไปตามๆ กันเพราะคนเมาแผลงฤทธิ์จะอาบน้ำให้สร่างทั้งชุดที่สวมอยู่จนร่างหนาตัดสินใจอุ้มเธอออกมา แต่กลับเพิ่มความปั่นป่วนแก่เขาหนักกว่าเดิมเข้าไปอีกเมื่อรูปร่างภายใต้ผ้าเนื้อบางเผยส่วนสัดชัดเจนจนต้องรีบเตือนสติตัวเอง
"เย็นไว้ไอ้แจ็ค! ใจร่มๆ..."
แต่...
"พี่แจ็ค... หญ้าปวดหัว~"
ต้นเรื่องดันไม่ให้ความร่วมมือด้วย น้ำเสียงหวานออดอ้อนเอ่ยขึ้น ไม่พูดเปล่า... วงแขนเล็กตวัดขึ้นคล้องคอเขาไว้เพื่อพยุงตัวจนสัดส่วนคัพบีถูไถกระตุ้นให้ร่างกายกำยำของแจ็คสันร้อนขึ้นทุกที
แม้แจ็คสันจะไม่ใช่สุภาพบุรุษที่สุดในโลกแต่ขอให้เชื่อได้เลยว่าเขาพยายามเปลี่ยนตัวเองจริงๆ
... แต่เจอยั่วหนักขนาดนี้ แม้จะไม่ตั้งใจก็เถอะ
... แจ็คจะไม่ทน!
.
.
แฮ่ก... แฮ่ก...
เสียงหอบกระชั้นดังท่ามกลางความมืดของห้องที่เงียบสงัดจนเวลาผ่านไปได้สักพักลมหายใจก็เริ่มเข้าสู่ภาวะปกติก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอนหนาพร้อมกับความว้าวุ่นใจ
แจ็คสันนอนมองเพดานนิ่งอย่างรอเวลา ไม่อาจข่มตาให้หลับได้เนื่องจากเต็มไปด้วยความคิดที่ตีกันยุ่งในสมอง ใจหนึ่งก็อยากกลับไปดูแลกอหญ้าที่บ้านเล็กเองแต่ก็ยังไม่มั่นใจมากพอว่าสามารถควบคุมตัวเองได้หากเจอเหตุการณ์เช่นเมื่อครู่
.
.
.
สิบห้านาทีก่อน...
แจ็คสันรวบตัวร่างบางมาไว้ในอ้อมแขนเพื่อไม่ให้ขาอ่อนแรงทรุดลงกับพื้น แต่กลับได้สิ่งไม่น่าเชื่อตอบแทนเมื่อคนที่แทบยืนไม่อยู่เขย่งปลายเท้าขึ้นและแตะริมฝีปากบางเข้ากับอวัยวะแบบเดียวกันของเขาแถมมือบางยังซุกซนเอื้อมล้ำลงไปสัมผัสหน้าท้องแกร่งใต้ชายเสื้อ
ชายหนุ่มขบเม้มริมฝีปากสีส้มอ่อนเล่นอยู่หลายทีก่อนจะส่งเรียวลิ้นร้อนเข้าควานหาความหวานด้านในโพรงปาก เมื่อได้สัมผัสกับปลายลิ้นด้านในก็จัดการเกี่ยวกระหวัดหยอกล้ออย่างกระหาย ทั้งสองแลกความหวานกันด้วยความร้อนแรงที่ค่อยๆ พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ
"ขะ... ขะ... ขยับ อะ...ออก... ไป... อ๊า~"
เสียงหวานเอ่ยห้ามเบาหวิวพร้อมทั้งดันไหล่แจ็คสันเอาไว้เมื่อหลังบางแทบจมไปกับเตียงนุ่มทั้งเสื้อผ้าเปียกๆ ที่สวมอยู่
แต่ร่างหนายังหยุดตัวเองตามคำร้องขอไม่ได้... แถมยังพรมจูบไปทั่วลำคอระหงไล่มาถึงเนินอกที่โผล่พ้นบิกินี่บราสีดำสนิท
"อะ...อื้อ..." แม้จะขืนตัวตามสัญชาตญาณแต่เสียงครางหวานกลับบ่งบอกถึงอารมณ์ที่แตกต่าง เขารับรู้ได้จากแรงสัมผัสที่บีบเอวสอบแน่นกล้ามเนื้อของเขา
แต่.... สิ่งที่เรียกสติที่กระเจิดกระเจิงของร่างหนากลับมาได้นั่นคือ... เมื่อเขาขยับขึ้นเริ่มเกมจูบเร่าร้อนอีกครั้งก็เห็นสองมือบางกดนวดขมับของตัวเองแล้วพลิกหันไปมาหลายรอบคล้ายกำลังปวดหัวหนัก
เขารีบถอยออกจากคนใต้ร่างทันทีราวกับถูกของร้อนพลันสมองอันแสนหมกมุ่นก็คิดบางอย่างออกเลยรีบวิ่งจากห้องนอนเพื่อไปตามพี่เลี้ยงคนสนิทมาจัดการดูแลคนเมาแทน
แต่ก่อนจะปิดประตูห้องก็ยังอุตส่าห์หันไปเห็นคนบนเตียงถอดเสื้อตัวนอกโยนทิ้งอย่างไม่ใยดีจนเนื้อขาวเนียนและหน้าท้องแบนราบเผยออกมายั่วยวนสายตาจะเหลือก็แต่บิกินี่บราปกปิดร่างกายช่วงบนเอาไว้ มือหนารีบดึงบานประตูปิดก่อนที่ตัวเองจะเผลอพุ่งตัวกลับเข้าไปสานต่อจากเมื่อครู่
.
.
.
สุดท้ายก็ต้องมานั่งสงบสติอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ที่ห้องตัวเองอย่างที่เห็น
100%
