THE X – Unit 16
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารไม่ค่อยดีนัก รอบข้างมีแต่รังสีทะมึนเต็มไปหมดแม้จะเลือกลงมาที่ห้องอาหารของโรงแรมแทนสั่งขึ้นไป แต่เมื่อเลือกนั่งโต๊ะสำหรับสี่คนทว่าเมื่อมากันแค่สามคนหนึ่งในนั้นก็ต้องนั่งคนเดียว คนนั้นคือกอหญ้า และดูเหมือนการเลือกตำแหน่งจะลำบากกว่าเดิมเพราะแม้ไม่ได้นั่งข้างใครแต่สามารถสบตาทั้งคู่ได้พอดิบพอดีเหมือนกัน
ระหว่างรอเจบีและแจ็คสันมีเรื่องคุยกันตามประสาเพื่อนสนิทแต่กอหญ้ากลับนิ่งเงียบราวกับเป็นส่วนเกิน
ทันทีที่อาหารถูกวางเธอก็ก้มหน้าก้มตาแทบไม่สนใจใครแต่กลับต้องชะงักเพราะใครสักคนตักอาหารมาวางในจานให้
คนนั้นคือ... เจบี
"กินเยอะหน่อย เธอผอมไปแล้ว"
กอหญ้าเงยหน้ามองก็เจอกับรอยยิ้มบางๆ ที่เขาส่งให้แต่ยังไม่ทันได้พูดคุยอะไรกันคนที่สร้างความอึดอัดมากกว่าเดิมก็ก้าวเข้ามาพร้อมเสียงทักทายอย่างอารมณ์ดี
"ไง.. ท่าทางจะดีขึ้นเยอะแล้วสิถึงมากินข้าวข้างล่างได้" คุณหวังนั่งลงที่ว่างข้างกอหญ้าด้วยท่าทีสบายๆ
"ป๊าว่างเหรอวันนี้? เห็นวนเวียนมาหาผมทั้งวัน" แจ็คสันถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยชอบใจนัก
"ฉันก็ห่วงแก แล้วอีกอย่าง...แวะมาดูกอหญ้าด้วย ไงเรา..? ขอบใจนะสำหรับวันนี้" ประโยคหลังคุณหวังหันมาพูดกับกอหญ้า
"ไม่เป็นไรค่ะ หญ้าโอเค เฮียโทนี่ไม่ต้องห่วง"
คำตอบที่ดูธรรมดาแต่รอยยิ้มที่ส่งออกไปทำให้ประโยคนั้นไม่ธรรมดา แถมสรรพนามนั้นช่างสะกิดใจเหลือเกิน ซึ่งเจ้าตัวดูเหมือนจะรู้จึงเลี่ยงขอตัวออกไปห้องน้ำ และเจบีก็ขอตัวไปเช่นกัน
"ป๊ากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย!" แจ็คสันโพล่งขึ้นทันทีที่สองคนเดินลับไป
"ฉันเหรอ... ก็ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"
"คิดว่าผมจะเชื่อรึไง"
"แกมีปัญหาอะไร? รึว่าแกชอบกอหญ้า... ขอฉันสิ! ถ้าแกกล้าขอ... ฉันก็กล้าให้!"
เคร้ง!!
"ป๊า!"
ช้อนในมือหล่นกระทบจานเสียงดังจนคนหันมอง แจ็คสันสะบัดผ้าบนหน้าตักให้พ้นตัวแล้วลุกออกจากโต๊ะอย่างอารมณ์เสีย
เจบีเตร็ดเตร่อยู่แถวๆ หน้าห้องน้ำอยู่ไม่นายกอหญ้าก็ออกมาเขาจึงได้โอกาสรีบเดินตามไป
"มีอะไรคะ?" บางการกระทำเธอก็ไม่ค่อยเข้าใจ
"เปล่า... แค่อยากเดินเป็นเพื่อน"
"กินยาลืมเขย่าขวดเหรอ? หรือหัวกระแทกอะไรมา?" การพูดดีผิดปกติของเขามันน่าไว้ใจเสียที่ไหนสำหรับเธอและวันนี้เขาก็ทำมันมาทังวัน
"ทำไมต้องเป็นแบบนั้นล่ะ.. ฉันก็แค่อยากขอโทษที่เข้าใจผิด"
"แค่นั้น?" กอหญ้าหยุดเดินพลางเลิกคิ้วสูง
"ครับผม" เจบียิ้มทะเล้นใส่
"งั้นก็... เลิกแล้วต่อกันละกัน" กอหญ้าบอกแล้วหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องอาหารโดยทิ้งให้เจบียืนเอ๋ออยู่ตรงนั้น
"ง่ายขนาดนั้น...?" เจบีพึมพำ
ทั้งคู่เดินกลับมาถึงโต๊ะก็พบเพียงคุณหวังนั่งอยู่แต่ไม่มีแม้เงาของแจ็คสัน ทว่าบอกสั้นๆ ว่ากลับขึ้นห้องไปแล้ว ก่อนที่คนสูงวัยกว่าจะออกไปเขากลับเอ่ยปากฝากเจบีให้ไปส่งกอหญ้า โดยมีสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของเธอส่งไปแต่คุณหวังก็ไม่ได้เอ่ยอะไรอีกนอกจากให้โทรมาทันทีที่กลับไปถึง
ระหว่างทางหญิงสาวดูเป็นกังวลหลังจากที่ก้มอ่านอะไรสักอย่างจากในโทรศัพท์ซึ่งเจบีเองก็สังเกตุเห็น
"รบกวนอะไรหน่อยได้ไหม?" กว่าจะหลุดประโยคนี้ออกมาได้เธอก็คิดอยู่นาน
"อะไร?"
ที่เอ่ยถามไม่ได้คิดจะปฏิเสธ เขาก็แค่... อยากรู้
"ไปส่งที่สถานีขนส่งหน่อยได้ไหมคะ?"
"แต่คุณลุงให้ไปส่งที่พัก แล้วมันก็สามทุ่มแล้วเธอจะไปไหน?" เจบีเอ่ยปากค้าน
กอหญ้าไม่ตอบอะไรกลับมาแต่ก้มลงกดโทรศัพท์อีกครั้งและรอสายจนสุดท้ายมีคนรับ
"กอหญ้านะคะ" เธอกรอกเสียงลงไป
[โทรมามีอะไรรึเปล่า?]
"แค่จะโทรบอกว่าถึงแล้วน่ะค่ะ แต่...ฉันโทรหาคุณหวังนี่นา" กอหญ้าหันมองหน้าจออีกครั้งอย่างนึกได้ซึ่งก็ยังเป็นเบอร์คุณหวังแต่ทำไมถึงกลายเป็นแจ็คสันไปได้
[โอนสายมามั้ง... ช่างเถอะ ถึงบ้านก็ดีแล้ว]
"ค่ะ... แค่นี้นะคะ"
[ เฮ้ยเดี๋ยว! .. ฝันดีนะ ]
หลังจากวางสายกับแจ็คสันเธอก็เลือกกดส่งข้อความไปบอกคุณหวังอีกครั้งก่อนจะหันมาหาเจบี
"จอดข้างหน้าก็ได้นะคะ ฉันจะเรียกแท็กซี่ไปเอง"
"จะไปไหน?"
"ยังไม่ได้คิด ถ้าถึงท่ารถแล้วคงคิดออกเอง"
"ถ้าแบบนั้นฉันคงไปส่งเธอไม่ได้ แล้วก็ปล่อยเธอลงแถวนี้ไม่ได้เหมือนกัน" เจบีตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทว่ากอหญ้ากำลังจะค้านเขาก็พูดต่อขึ้นมาเสียก่อน
"... แต่ฉันจะพาเธอไปเอง"
เจบีขับรถไปเรื่อยๆ แล้วถามกอหญ้าว่าอยากไปที่ไหน เธอก็เอาแต่ส่ายหน้าตอบว่าไม่รู้ทำให้เขาจนใจ ทว่าสายตาก็เหลือบไปเห็นป้ายหนึ่งเข้าจึงจัดการเลี้ยวรถเปลี่ยนเส้นทางทันที
ชั่วโมงกว่าๆ เจบีก็เลี้ยวรถเข้าสู่ลานกว้างที่เบื้องหน้าเต็มไปด้วยแสงไฟและเสียงดังจากเครื่องเสียงภายในงานประจำปีในต่างจังหวัด
"มาทำอะไรที่นี่?"
กอหญ้ามองอย่างไม่เข้าใจนัก แต่คนพามากลับลงรถไปและเปิดประตูให้เธอลงตาม ชายหนุ่มเห็นเธอมัวแต่มองไปรอบๆ จึงคว้าข้อมือให้ออกมาจากรถ
เจบีจูงมือกอหญ้าให้เดินเข้างานอย่างสบายๆ แต่เธอดูคล้ายจะคิดอะไรอยู่เงียบๆ
เขาหยุดยืนที่หน้าร้านขนมและเลือกซื้อแพนเค้กที่ม้วนไส้กรอกอันเล็กๆ หลายชิ้นจากนั้นก็ส่งให้กอหญ้า
"กินได้ใช่ไหม? ตอนอยู่ที่โรงแรมคงกินอะไรไม่ค่อยลง"
กอหญ้าเงยหน้าจากถุงขนมแล้วยิ้มแห้งๆ ให้พร้อมกับพรูลมหายใจเบา
เจบียิ้มขำก่อนจะเอื้อมมือไปยีผมหน้าม้าที่ถูกสไลด์ไว้บางๆ เล่นอย่างลืมตัว
"เอ๊.." กอหญ้าอุทานพร้อมกับย่นคอหลบ เจบีชะงักไปราวกับนึกได้ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแตะไหล่ให้เธอออกเดินโดยที่เขาอยู่ข้างกัน
กอหญ้าดูอารมณ์ดีขึ้น แววตากังวลก็เริ่มไม่มีให้เห็น เขาเริ่มรู้สึกตัวก็ตอนที่ขนมถูกยื่นมาตรงหน้า มือบางถือขนมจ่อปากจนแทบจะยัดเข้าไปหากไม่ติดว่าเขาเอาแต่มองเธออยู่
เธอพยักหน้ารัวๆ ให้เขารับไป ตอนนี้ทั้งคู่หยุดเดินแล้วและคนก็เบาบางพอที่จะไม่ขวางทางผู้คนรอบข้าง
เจบีมองคนที่อุตส่าห์แบ่งขนมให้ ดวงตาใสๆ ของเธอทำให้เขารู้สึกดีชะมัด ชายหนุ่มก้มลงงับขนมจากมือของกอหญ้าโดยที่สายตายังจ้องมองอยู่ที่ใบหน้าหวาน ริมฝีปากหนาสัมผัสปลายนิ้วของคนป้อนขนมอย่างจงใจจนเธอชักหลบแทบไม่ทัน
เจบีหัวเราะอยู่ในใจทว่ามือหนาคว้าหมับเข้าที่มือบางปล้วจูงเดินไปด้วยกันแทนที่จะแตะไหล่เป็นครั้งคราวเหมือนก่อนหน้า
หากเขาเป็นพวกขี้แกล้งอีกสักหน่อยคงได้เห็นแก้มที่แดงขึ้นของกอหญ้า
แต่เจบีไม่ใช่เด็กเสียหน่อย เขาเจอผู้หญิงมาก็เยอะ เรื่อยแบบนี้สามารถเดาได้โดยไม่ต้องดูผลของการกระทำ... กอหญ้าคงกำลังเขินอยู่แน่ๆ
ร้านก๋วยเตี๋ยวเรือที่ผู้คนค่อนข้างหนาตาคือเป้าหมายที่เจบีสนใจ เขาหันมาทางกอหญ้าแล้วเลิกคิ้วถามความสมัครใจ เธอคิดนิดหน่อยแต่ก็พยักหน้าทำให้เขายิ้มกว้างขึ้นมาทันที
เจบีจูงมือเธอเข้าไปด้านในสุดของร้านแถมอยู่ข้างริมสระน้ำขนาดใหญ่ก่อนจะถอดรองเท้าวางไว้ข้างหลังพลางทรุดตัวลงนั่งบนเสื่อสีแดงผืนยาวที่ถูกปูไว้เป็นแถวยาวและใช้โต๊ะไม้เล็กๆ วางเรียงเว้นระยะพอประมาณให้พอเป็นส่วนตัว
อันที่จริงเขาอยากนั่งเล่นแบบนี้ตั้งนานแล้วทว่ายังหาโอกาสไม่ได้เสียที
ชามก๋วยเตี๋ยวเรือเล็กๆ สี่ชามถูกวางตรงหน้าแต่คนที่กระตือรือร้นกลายเป็นเจบีที่สาละวนอยู่กับการเลือกอุปกรณ์ในการรับประทานจนเธอต้องเลื่อนชามไปให้ตรงหน้าของเขาแล้วหยิบของตัวเองมา ชายหนุ่มวางช้อนและตะเกียบลงในชามให้ก่อนจัดการเริ่มปรุงของตัวเองบ้าง
กอหญ้ามองเจบีที่สั่งเพิ่มด้วยรอยยิ้มในหน้า เธอไม่เคยเห็นด้านนี้ของเขามาก่อน ด้านที่ร่าเริงสนุกสนานโดยธรรมชาติเพราะปกติเจอกันระหว่างทำงานเขาดูจะเงียบขรึมตลอดเวลาหรือบางครั้งก็กระทบกระทั่งกัน บางทีก็แปลกใจอยู่สักหน่อยที่คนอย่างเขายอมอ่อนข้อให้ง่ายดายขนาดนี้
ความรื่นเริงของเจบีไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น เขาพอเธอไปร้านปาลูกโป่งที่มีตุ๊กตามากมายหลายตัวแม้ราคาค่างวดจะไม่ได้สูงอะไรแต่มันก็มีค่าสำหรับการเป็นของรางวัลที่จะทำให้คนได้รับรู้สึกดี
"ลองปาไหม?" เจบีก็แค่ถามเพราะเขาไม่ได้สนใจคำตอบ เพราะหันไปบอกกับคนในร้านเรียบร้อยแล้ว
"นี่... ฉันปาลูกโป่งได้ห่วยแตกมากนะ ไม่เอาหรอก"
กอหญ้าออกปากปฏิเสธ แต่เจบีกลับรับลูกดอกมาถือในมือแล้ว เขาดึงเธอให้มายืนซ้อนด้านหน้าแล้วจับมือให้ถือลูกดอกเอาไว้
"จับแบบนี้ แล้วก็ปาออกไปไม่ต้องใส่แรงเยอะเกินไปล่ะ นับสามก็ปล่อยออกไป เอานะ.. หนึ่ง... สอง... สาม..."
ปัง!...
เจบีสอนให้ปาทั้งที่ยังจับมือเธอส่วนอีกมือก็แตะเอวบางเอาไว้ไม่ให้ขยับ ใบหน้าหล่อหันไปยิ้มกับกอหญ้าให้เมื่อลูกโป่งลูกแรกแตกอย่างที่ต้องการ ส่วนเธอเองก็หัวเราะน้อยๆ ให้กับฝีมือตัวเองและคุณครูจำเป็นที่หล่อจนหลายคนหยุดยืนดูการปาลูกโป่งของทั้งคู่แถมผู้หญิงก็สวยผู้ชายก็หล่อมักสร้างความสนใจได้ง่ายๆ อยู่แล้ว หรืออาจจะเพราะท่าทางการแสดงออกที่หวานจนน้ำตาลร่วงกราวเป็นทาง
ก็มีอย่างที่ไหนมายืนกอดกันปาลูกโป่ง...ใครเขาทำ
ทว่า...คนถูกมองนั้นดูเหมือนจะลืมตัว
แต่แล้วหมอนอิงใบเล็กกับตุ๊กตาเป็ดหน้าตาประหลาดก็มาอยู่ในมือของทั้งคู่จนได้ ทั้งคู่เดินเที่ยวงานไปเรื่อยอีกทั้งแวะกินแวะเล่นจนทั่วแถมได้ของติดมือมาอีกสองสามอย่าง
พอดูเวลาอีกทีก็ล่วงเลยมาเกือบตีหนึ่งแล้วซึ่งก็ได้เวลากลับเสียที
"คุณขับรถไหวใช่ไหม?"
"ทำไม? เป็นห่วง?" เจบีหันมาถาม
"เปล่า... ฉันกลัวตาย..." คำตอบของกอหญ้าทำเอาเจบีเหวอไปชั่วขณะแต่คนพูดนั้นนั่งกลั้นขำแทบแย่เมื่อเห็นสีหน้าตลกๆ ของเขา
"ไม่สตาร์ทรถล่ะคะ ถ้าไม่ไหวจริงๆ ฉันขับให้ก็ได้นะ"
"ไม่อ่ะ ถ้าเธอให้เธอขับฉันยอมหาโรงแรมนอนที่นี่ดีกว่า" เจบีปฏิเสธ
"ทำไม? กลัวตาย?" กอหญ้ายิ้มล้อ
"เปล่า กลัวเธอเหนื่อย"
เอิ่ม... หยอดแบบไม่ได้ตั้งตัวอย่างนี้ก็ตายพอดี กอหญ้าถึงกับมองดินฟ้าอากาศนอกรถเลยทีเดียว ส่วนคนพูดก็ยิ้มสมใจที่ทำให้เขินได้อีกหน
ตีสามกว่าๆ รถของเจบีก็มาถึงที่พักของกอหญ้า เธอเอ่ยขอบคุณแล้วลงรถแต่เขากลับเรียกเธอไว้ก่อน
"นี่.. ของเธอ"
ตุ๊กตาเป็ดหน้าตาประหลาดถูกยื่นผ่านกระจกซึ่งเธอก็รับมาอย่างงงๆ เจบียกมือขึ้นโบกสองสามทีแล้วก็ขับรถออกไป
คืนนี้มีงานโปรโมทการประกวด THE X-Girl Season II ที่คลับ กอหญ้าถูกเรียกทำงานแทนกะทันหันเพราะมีนางแบบแคนเซิล
เจบีถือแก้วทักทายคนรู้จักไปเรื่อยๆ แต่สายตากลับเห็นร่างคุ้นตาเดินผ่านไป ตาคมเพ่งมองให้ชัดอีกครั้งก่อนจะต้องส่ายหน้าเบาๆ เมื่อเห็นชัดว่าคนที่เขาเห็นคือใคร
แก้วบรรจุน้ำสีใสดีกรีแรงที่วางอยู่เต็มถาดถูกคนในโต๊ะหยิบยื่นให้คนที่ถือมาขายแทนที่จะดื่มเองแม้ว่าเป็นคนจ่ายเงินซื้อก็ตาม
คืนนี้หญิงสาวก็อารมณ์ดีพอตัวเลยยกดื่มตามกำลังศรัทธาไปเสียหมดเหมือนกัน ทว่าคุยกันไปอย่างสนุกได้ไม่เท่าไหร่ก็มีคนมาตามออกไป
กอหญ้าถือถาดที่บรรจุแก้วเปล่าตามพนักงานขึ้นมาชั้นบน ผู้ชายร่างสูงที่คล้ายจะเคยพบมาก่อนยืนอยู่ตรงหน้าแต่เพราะหันหลังอยู่จึงนึกไม่ออกว่าคือใคร หญิงสาววางถาดไว้บนโต๊ะแล้วค่อยๆ ก้าวช้าๆ ไปหยุดอยู่ด้านข้าง จากนั้นก็เอียงคอมองแล้วทำตาโตพร้อมกระพริบตาปริบๆใส่
ส่วนคนถูกมองกลับหันหน้าหนีเสียนี่
"คุณให้คนไปเรียกฉันเหรอ?"
"อืม"
"มีอะไรรึเปล่าคะ"
"ก็มันหมดถาดแล้วนี่ จะยังยืนอยู่อีกทำไม"
"อ้อ! เป็นห่วง"
ประโยคที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากคนอย่างกอหญ้าทำเอาเจบีหันขวับ แต่คนพูดกลับทิ้งตัวลงบนโซฟากว้างก่อนจะคว้าแก้วมาชงเหล้าเสียอย่างนั้นและนั่นทำให้เจบีรีบเข้าห้ามแทบไม่ทัน
"พอแล้ว... ไม่ต้องดื่มแล้ว"
เจบียังจำวันนั้นได้ดี วันที่เธอเมาเพราะถูกแกล้งและเขาเป็นคนพาเธอกลับทั้งที่ตอนนั้นไม่ถูกกัน แต่ตอนนี้หากต้องเป็นแบบนั้นอีกเขาเองก็ไม่รู้ว่ามันจะไปจบตรงไหน
เขากลัว... กลัวตัวเองจะหลงชอบเธอเข้าอีกคน
ชอบ... ในแบบที่เกินเพื่อน
หรือ... มันอาจจะเกินไปตั้งนานแล้วแต่ไม่รู้ตัว
ในคลับเดียวกันสาวเซ็กซี่ในชุดกางเกงดิสโก้แพลนสีแดงกับเกาะอกตัวจิ๋วพร้อมสัดส่วนเย้ายวนกำลังเต้นคั่วอยู่กับแจ็คสัน ท่าทางการแตะเนื้อต้องตัวดูก็รู้ว่าต้องเคยพบกันมาก่อน วงแขนแกร่งโอบรอบเอวบางส่วนมือซุกซนก็ลูบไล้อยู่แถวสะโพกเมื่อเริ่มโยกตามจังหวะเพลง
ทว่าเมื่อใบหน้าหล่อคมของแจ็คสันโน้มลงใกล้คนที่กำลังกอดอยู่ สายตาก็ประสานกับสายตาของคนใบหน้าหวานเข้าพอดิบพอดีแต่เขาก็ไม่ได้หยุดการกระทำ ริมฝีปากหนาสัมผัสกับริมฝีปากของคนในอ้อมกอดแม้จะยังจับจ้องอยู่ที่อีกคนโดยไม่ละสายตา
แต่เบื้องหลังของใครบางคนกลับก้าวมากั้นกลางระหว่างเขาและเธอเอาไว้
"เดินไป อย่าหันกลับมา"
เสียงกระซิบที่ข้างหูของคนที่เดินมากั้นพร้อมกับจับไหล่ให้หันหลังออกเดินพ้นจากภาพคนจูบกันตรงหน้า
"แค่จะไป เปลี่ยนชุดกลับบ้าน"
"หึ.."
คนเบื้องหลังแค่นหัวเราะ แน่นอนว่าเขาได้ยินข้อแก้ต่างชัดเจนเลยทีเดียวเพราะเขาเดินชิดกันเธอขนาดที่แผ่นหลังบางแทบจะแนบกับอกขนาดนั้น
เจบีพาเธออ้อมมาทางเดินของออฟฟิศที่สามารุทะลุไปห้องแต่งตัวได้ก่อนจะดันเธอไปยืนหน้าห้องแล้วกำชับว่าเสร็จแล้วให้ออกมาตรงนี้
แม้จะไม่รู้ความสัมพันธ์ก่อนหน้าของทั้งคู่ว่าเป็นมายังไงแต่การที่มาเห็นแจ็คสันออกลายเจ้าชู้ต่อหน้าขนาดนี้มันคงไม่ดีซักเท่าไหร่ และดูเหมือนแจ็คสันจะออกแนวท้าทายเธอเสียด้วยซ้ำ
ตอนนี้เขายังเดาใจแจ็คสันไม่ถูกเลยว่าหมอนั่นต้องการอะไรกันแน่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น